Bolivia: Que Sorpresa!

Boludos,

(Geschreven in San Martin de los Andes, Argentinië )
Drie maanden zijn er intussen gepasseerd in Buenos Aires en van die goede voornemens om iedereen terug te mailen is dus helaas niets in huis gekomen. Tijd maken bleek, ook hier, onmogelijk te zijn want volgens mijn universeel lot heb ik altijd wel betere dingen te doen zoals onverwacht Anneke Melort tegen het lijf te lopen in de ViaVia, megahard meekelen met the Killers, klappertanden op Creamfields, 'Puto' schreeuwen naar de Boca Juniors fans (want ik wist de rest van het liedje niet meer) tijdens een meeslepende Argentijnse voetbalmatch (daar is den Bosuil idd maar klein bier tegen), reusachtige walvissen spotten in Puerto Madryn, een romantisch boottochtje in Tigre en een weekendje rondcruisen in Rosario met Franco en Bruno plus een aansluitende familie asado en stemmen voor de nieuwe Argentijnse president (en ja ook hier gebeurt dat in schooltjes, iemand een idee waarom?). Kortom ik wist me wel bezig te houden tijdens de 20u durende busrit naar San Martin de los Andes.

"Bolivia, daar moet ge echt langer blijven, want das echt schoon!" (dixit de Mazze). En inderdaad die twee weken die langer waren dan gepland bleken nog veel te kort te zijn voor dit mysterieuze land. Zo arm Bolivia is op financieel vlak zo rijk is het aan cultuur en natuur. Krotterige huisjes, bestofte wegen en amper voortbollende kramiekelige auto's worden versierd door graffiti, kleurige doeken en een heksenmarkt waar lamafoetussen als zoete broodjes over de toonbank gaan. Dit samenspel van uiteenlopende factoren geeft Bolivie een pure charme. Net zoals je je Zuid-Amerika voorstelt.

In dit wonderlijke land huppelden Babs en ik als twee nieuwsgierige kinders van de ene verbazing in de andere. En omdat geluk nieuw geluk aantrekt kregen we algauw gezelschap van twee olijke meiden uit Canada en twee stadsgrieten uit Berlijn. Zes kakelkippen op stap dus en het peloton kon niet ongemerkt voorbij passeren. Reacties zoals "Volgens mij heb ik jullie gisteren in dit restaurant geHOORD" spraken boekdelen.

Bolivia was voor mij het land van de overwinningen, op mezelf bedoel ik dan. Nog maar net de grens over zag ik me wegens een acute aanval van buikgriep bijna genoodzaakt om het Isla del Sol op het Titikaka meer te skippen. Gelukkig bracht een ezel soelaas, maar helaas ook een heel aantal lachsalvo's van andere toeristen. Ik, zonder zadel, zag er niet meteen de humor van in en droomde er heimelijk van ze op een soortgelijke acute manier het zwijgen op te leggen. Ik heb me echter gedragen. In La Paz ruilde ik mijn trouwe viervoeter om voor een stalen ros en snorden we tegen een speedtempo "the death road" af. Tot voor kort de enige weg die twee steden verbond en te smal is om twee auto's te laten passeren (laat staan bussen of vrachtwagens) en begrensd wordt door een metershoge steile bergwand en een al even duizelingwekkende afgrond. Wanneer twee voertuigen dus tegenover elkaar stonden was het dus een kwestie van durf en bluf tot een chauffeur toegaf en de enige oplossing was... achteruit. Het woordje "death" is dus niet bepaald misplaatst. Met de komst van een nieuwe asfaltweg is het dodenaantal in Bolivia (en Israel, om de haverklap vind je immers een gedenksteen) aanzienlijk gedaald maar de weg blijft nog steeds een goudmijn voor het toerisme. Met een mountainbike blijft de rit spannend, maar minder gevaarlijk, op voorwaarde dat je remmen gecheckt zijn natuurlijk! Mijn hoogtevrees en onkunde in het fietsen dus ten spijt ben ik nu trotse bezitter van een T.-shirt "I survived the death road". En tot slot werd ook de claustrofobie verstikt in de zilvermijnen van Potosi. Een 'komieke' gids leidde ons twee etages naar beneden doorheen minuscule steile bestofte gangetjes waarin de temperatuur zo'n 40 graden bedroeg en je er meer dan eens op je buik doorheen moest schuifelen. Een afschuwelijke ervaring van twee uur om nooit meer over te doen. Desalniettemin onvergetelijk en interessant en dit slechts in ruil voor cocabladeren, die uiteraard aan een proefje onderworpen werden, en dynamiet dat na 30 seconden in een bom omgetoverd werd en ludiek in onze pollekes werd gestopt (mét brandende lont). En dat allemaal perfect legaal te verkrijgen op een van de ontelbare marktjes. Wat een land!

Dapperder en onoverwonnen blik ik terug op twee absolute hoogtepunten.

Vanuit La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld (officieel is het nog steeds Sucre), waar Oxigenbars een trend zijn en springen op eigen risico gebeurt namen we een militair vliegtuigje richting de lagergelegen en tropische zwoele brousse van Rurrenabaque. Topjes en zonnebrillen werden weer tevoorschijn getoverd en met een jeep hobbelden en knotsten we tussen vreemdsoortige planten en moerassen over een zanderige en armzalige strook, de naam 'weg' niet waard. Voor mij de eerste ervaring met de jungle en ik keek mijn ogen uit hun kassen. Dit was "Blood Diamond", maar dan zonder bloed en diamanten en niet in Afrika natuurlijk. Euh, iemand misschien een beter voorbeeld? De zes kippen kregen algauw versterking van twee fantastische Nederlandse koppels om de boottocht doorheen de pampa's zonder kleerscheuren door te komen. Het avontuur was immers niet zonder gevaar. Kaaimannen loerden om de hoek, gemuteerde gigantische ratten bevolkten stokstijf de oever, gele Kapucijnaapjes deinsden er niet voor terug om je een banaan te ontfutselen en piranha’s beten in alles en Wietzes vinger behalve in mijn aas. Het gevaar werd echter verlicht door een stille luwte waarin niets moest en roze dolfijnen je wel zouden beschermen tegen alle akelige nachtgeluiden. Wiegend in een hangmat, glanzende huid door de warmte, lauw bier en de tip van een sigaret als enige lichtpunt in de plots vallende duisternis, gezoem van muggen, gekraak in het woud, een plons in het water van een alligator die een prooi in de smiezen kreeg. En verder niets. Maar meer was ook niet nodig.

Het land van de verrassingen werd eervol verlaten door een trip doorheen de beroemde Salar de Uyuni, het hoogste zoutmeer ter wereld. Met drie (toffe!) Israëliërs (afin twee toch zeker) toerden we langs rotsen die bewezen dat Dali's kunst eigenlijk totaal niets surreëels inhoudt, groene, gele en roze meren, horden flamingo's en die witte vlakte van oneindigheid. De plassen weerspiegelden de lucht waardoor het net leek "alsof je in de hemel reed" (dixit Wietze). Gezichtsbedrogspelletjes konden natuurlijk niet ontbreken en plots bevonden we ons niet langer meer op zout, maar op zonnebrillen en wisten de vriendjes er niets beter op dan mij uit een fles wijn te trekken.

Bolivia vormt, mede dankzij Bethje en de Mazze, met haar rurale en avontuurlijke allure de ware verrassing van heel mijn reis. Ik kan het alleen maar zwaar aanraden! beso