Shocking, but relaxing Sydney!

G’day mates

Jullie kunnen me willen straffen, kletsen, ‘spanken’, om de oren slaan, prikken, boksen, kielhalen of ook simpelweg opgelucht en blij zijn met eindelijk nieuws uit Down Under! Ik prefereer het laatste uiteraard. De afgelopen twee maanden zijn voorbijgezoefd als een sneltrein. Het lijkt alsof ik enkel geknipperd heb met mijn ogen en er een hele film werd afgespeeld. De hele trip in een notendop gieten wordt dan ook geen makkie. Laat ik het daarom opdelen in de tijdszones waarin ik gereisd heb om jullie professor Barabas gewijs mee te nemen in mijn wonderlijke teletijdsmachine.

Vanuit het rustieke en religieuze Bali plots en abrupt gedropt worden – wat een vliegreis nogal eens neigt te doen – in een grootstad zoals Sydney, was best even schrikken. Totaal beduusd en in een slaapdronken roes werden we door een shuttlebus naar een trendy en gigantisch groot hostel gebracht. We konden onze – door Indonesië – aangeleerde wantrouwigheid echter nog niet onderdrukken en voelden ons niet bepaald op ons gemak door deze vlotte en veel te vriendelijke buschauffeur die ons voor een ‘prijsje’ naar het centrum zou brengen. Het Wake Up Hostel was nu eens alles wat een crappy hotel in Bali niet was. Het was in elk opzicht TE en het had weinig charme of persoonlijkheid waardoor elke poging tot sociaal contact verknald werd. Goh, wat misten we die kakkerlakken, duizendpoten in de douche en gekko’s toch al! De volgende dag veranderden we al meteen naar een ‘vuiler’ hostel.

Vele mensen hebben me gevraagd hoe ik de cultuurverandering van België naar Indonesië had ervaren en eerlijk? Beter dan van Indonesië naar Australië. We klaagden vaak over het totale gebrek aan organisatie en afzetterij in Bali, maar het omgekeerde waarin je fruit in quarantaine wordt gehouden op de luchthaven tot zelfs je bergschoenen worden geïnspecteerd op mogelijke achtergebleven zandkorreltjes uit een land inferieur aan Australië alvorens je – dan maar een blote – voet op nieuwe bodem zet, is toch ook niet alles.

Maar aanpassen aan een nieuw land hoort nu eenmaal bij dit soort reizen en afkicken van iets ouds en wennen aan iets nieuws op een korte tijd is best wel een nuttige ervaring. Al gauw bleek dat deze herwonnen luxe ook heel wat positieve kanten met zich meebracht. De euforie die ik voelde toen er voor de eerste keer in een maand tijd warm water uit de douche stroomde was onbetaalbaar, worst met stoemp kunnen bestellen zonder mogelijk uitzicht op het leegpompen van je maag leverde me een spontaan mondorgasme op en het lekker kronkelen onder een donsdeken in een koude door airco voorziene kamer mag van mij in de top vijf van leukste momenten worden opgenomen. Door twee totaal verschillende landen vlak na elkaar te bezoeken word je je plots zo veel meer bewust van die kleine dagdagelijkse luxueuze zaken waarin we in België nog nauwelijks aandacht aan schenken! Ik besef dat ik van luxe houd, maar dat ik verdomme fier ben dat ik er niet afhankelijk van ben en dat ik mijn humeur er niet door laat bepalen!

Sydney beviel ons uitermate. Het bezorgde ons een relaxt en vrij gevoel en zoog ons door haar diversiteit helemaal op. Geschiedkundig bleef alles zo’n beetje hangen in de Victoriaanse tijd. Veel meer kan je natuurlijk ook niet verwachten van een stad die gesticht werd in 1788. De Victoriaanse gebouwen waren prachtig en romantisch, maar het was allemaal zo nieuw. Het leek de inwoners echter niks te kunnen schelen. Dit zijn the real Aussies, geboren en getogen in the big South Land, Australia. Zij beschouwen zich helemaal geen indringers en ze voelen zich hier bijzonder op hun gemak. Deze ‘laidbackheid’ wordt tentoongespreid in hun hele manier van doen tot zelfs hun taaltje. Een Australiër is fenomenaal vriendelijk, warm en joviaal. Alles kan en alles wordt vergeven (toch voor een toerist), maar drijf het niet te ver. Hun hele mentaliteit kan worden samengevat in het simpele zinnetje “ No worries mate!’. Geen zorgen, want die zijn er nu eenmaal niet. Stress?? Ik vraag me af of ze het woord nog van iets anders dan de televisie kennen. Engeland mag hen dan misschien nog steeds als het land der “convicts” beschouwen (in de 18de eeuw werden immers alle gevangenen van het Britse rijk naar Australië gestuurd om arbeid te verrichten), de Aussies noemen de Engelsen laconiek POM (= Prisoner Of the Mainland). En na twee maanden rondtrekken in dit zalige warme en contrastrijke land kan ik het mopje enkel beamen!

Sydney biedt naast een welvarende economie en torenhoge grijze wolkenkrabbers ook culturele hoogtepunten aan zoals het Sydney Opera House, dat symbool stond voor de Olympische Spelen 2000, de 75-jaar oude Harbour Bridge die noord en zuid verbindt en enkele interessante musea. Het hele zuiden (het noorden heeft geen toeristische trekpleisters) wordt bovendien ook doorkruist door de prachtige Botanic Gardens, die worden bewoond door Fruit Bats (gigantische vleermuizen) en Hyde Park. Ja ook hier hebben ze een Hyde Park! Dat risico bestaat natuurlijk wel met gekolonialiseerde landen: weinig zin voor originaliteit en de bezetter (Engeland in dit geval) wil op elke mogelijke manier duidelijk maken wie de touwtjes in handen heeft! In dit groene stuk houdt menig gekostumeerd bankier zijn dagelijkse lunchpauze of wordt er aan teambuilding gedaan door een spelletje Cricket! Hierin heb ik mezelf laten inwijden door enkele Pommies en hoewel geen enkele vrouw de bal dient aan te raken kon ik hem met de gepaste rolbeweging in de juiste richting werpen! Woehoe, puntje voor mij!

Het hoogtepunt is wellicht de haven die door de stad kronkelt als een blauwe mee-eter die uitzonderlijk eens niet dient uitgenepen te worden. Integendeel ze is een onmisbare partner geworden van de kleine zelfstandige die het dok gebruikt als basis voor menig hip restaurant of bar. Hier wilden Babs en ik natuurlijk ook wel eens een hapje van proeven en aangezien backpacken in Australië zo normaal is als ademen, gingen we al gauw met een zootje ongeregeld deze trendy plekjes onveilig maken. Met pommies in ons kielzog namen enkele marginale spelletjes uiteraard de overhand! Wie een munt laat vallen in zijn/haar volle pint mag deze vervolgens ad fundum leegdrinken. Ons Marliesje kon het natuurlijk niet laten om met grote mond te verkondigen dat Belgen tenminste echt kunnen drinken en gaf fel af op de slechte Engelse pinten. Na 10 minuten had ik natuurlijk al prijs! Ik heb de missie uiteraard in volle glorie volbracht, maar mocht het de volgende dag ook wel voelen.

Onze laatste dag in Sydney werd in stijl afgesloten doordat we werden uitgenodigd door onze gekke Australische vriend en sufgoeroe, Murray, uit Bali voor een trip langs de Sydney stranden. We cruisden langs een fenomenale kustlijn waar de setting van Home & Away lag en steractrice Nicole Kidman huisde. Murray gaf ons intussen de wijste les van deze reis mee: “ The best way to get everywhere is to be naive”. Nu wordt er door sommige mensen al wel eens gelachen met mijn naïviteit (en ik ga geen namen noemen, maar zij die zich aangesproken voelen, doen dat terecht!), maar ik besef wel dat ze me al tot veel plaatsen en mensen heeft geleid en ik ben er meer dan gelukkig om. Als summum van de eerste Aussie week zouden we vanavond doorbrengen in the Royal Sydney Opera House om een echte operavoorstelling bij te wonen: Sweeny Todd was ronduit schitterend. Mijn eerste operavoorstelling en dat in zo’n prachtig gebouw dat veel weg heeft van een gepelde sinaasappel. Een spektakel om nooit meer te vergeten!!

Wist je dat:
- No worries = No problem = Graag gedaan
- “Sweet as” en “Too easy” de na “No worries” meest gezegde zinnetjes zijn
- Vegemite de Australische variant is van het Engelse Marmite (maar even vies)
- Australische bankbiljetten onscheurbaar zijn en daardoor best een wasbeurt kunnen overleven