Roadtrippin' to Roaring Melbourne!

(Geschreven in Sydney, Australië )
Ok, toegegeven ik heb een beetje gelogen. Melbourne ligt niet bepaald in een andere tijdszone dan Sydney, maar is wegens haar totale verscheidenheid een aparte vermelding zeker waard. Bovendien zouden jullie anders ook een beetje een te grote brok te verwerken krijgen waardoor de lust tot lezen – en misschien ook reizen wat ontnomen zou worden.

Melbourne is na Sydney de grootste stad van Australië en bevindt zich in de staat Victoria op zo’n 1000 km van de hoofdstad. De afstand tussen deze twee grootsteden is dus duizelingwekkend en is maar een van de ontelbare voorbeelden die aantonen dat Australië niet meer echt een land kan genoemd worden, maar veeleer een continent (en zoals Babs wijselijk heeft opgemerkt een in de vorm van het hoofd van Bobbie). Om deze afstand te overbruggen wordt er in georganiseerd Australië vanalles voorzien, maar wij mochten ons onder de gelukkigen beschouwen om een wagen onder ons gat geschoven te krijgen. Het toeval wou dat ik in de gure wintermaand december door weer en wind (ik weet wel dat we een zachte winter hadden, maar het verhoogt het dramatische effect) met ons papa een geschikte regenjas ging kopen voor mijn turbulente reis. In de North Face winkel werd ik uitstekend geholpen door Lieve die blijkbaar met dezelfde reisplannen rond tsjokte. Na vier keer de winkel te zijn binnengetreden (om nog maar eens te bevestigen hoe slecht weegschalen beslissingen kunnen nemen), bood ze me een lift van Sydney naar Melbourne aan en haar e-mailadres of hoe niet kunnen beslissen je toch een geschenk kan toewerpen!

Onze roadtrip verliep echter niet zonder de nodige obstakels en plotse wendingen. Het initiele plan om Sydney langs de Country side te verlaten en de prachtige Blue Mountains mee te pikken viel letterlijk in het water. Sydney werd na ons vertrek plots geteisterd door een megalomane storm (echt waar!) en belette ons dit bijzonder stukje natuur te ontdekken. Maar je bekijkt het positief en beseft dat een auto je wel net die vrijheid geeft om dan onmiddellijk ook verder te trekken naar de volgende bestemming: Canberra. De officiële hoofdstad van Sydney is meer dan een bezoekdag NIET waard en is vooral bekend om haar indrukwekkend Parlementshuis. Verder valt er weinig of niks te beleven in deze doodse en artificiële stad. Canberra werd dan ook doelbewust geconstrueerd in de aparte staat „The Act“ (= Australian Capital Territory) zo’n 100 jaar geleden als gulden middenweg in de strijd tussen Sydney en Melbourne om de titel van hoofdstad van Australië. Ze kon me echter niet boeien. Het was saai, onpersoonlijk en ongeloofwaardig en deed me sterk aan Rotterdam denken. Desalniettemin was het wel eens interessant om het dagdagelijkse leven in zo’n ‚plastic’ stad gade te slaan. Na een bijzonder koude nacht, waarin we om kosten te besparen als drie bevroren sardientjes in de koffer hadden doorgebracht, waren we dan ook maar al te opgelucht koers zuidwaarts te zetten EN richting hostel.

Een interessante les die ik geleerd heb, is dat reizen meer inhoudt dan enkel je doel te bereiken, de weg er naartoe is minstens als niet even belangrijk en indrukwekkend. Wanneer je achter het stuur zit van een oude Mitsubishi die al zo’n slordige 250 000 km heeft afgelegd en je als eenzaat aan de linker (!) kant van de weg door een onbekend terrein rijdt dat nota bene aan de andere kant van de wereld ligt, besef je pas echt wat een gelukzak je bent! Hoewel het landschap een totaal ander uitzicht bood dan Bali en ergens veel ‚normaler’ was naar onze Westerse normen kon het me toch bekoren. Geelgroene weiden passeerden ons. Geel omwille van de typische zomerse droogte dat er afhankelijk van het licht steeds anders uitzag. De grasvlakten werden bevolkt door dorre bomen, grazende koeien en af en toe werd dit uitzicht afgewisseld door een geïsoleerde houten boerderij. Als Bali groen was, dan is Australië voor mij okergeel, wat misschien logisch is voor een land dat voor 80% uit woestijn bestaat. Het meest fascinerende was de verrassend sterke invloed van de zon. Op sommige ogenblikken kleurde het landschap rood door de avondzon, wat me fel aan California en Lucky Luke deed denken. De eenzaamheid, verlatenheid en ruwheid van dit land zorgde echter niet voor knikkebollen, maar voor een sterk puur en ongerept gevoel. Anderzijds leverde de hoge middagzon ook een sterk Joyvalle gehalte aan de olijfgroene glooiende heuvels waarop enkel een gele sjierpende vogel op de scene ontbrak.

Jammer genoeg kwam aan dit mooie zeemzoeterige liedje al snel een einde toen de auto plots begon te pruttelen en zo’n idyllische heuvel oprijden plots geen optie meer was. Een soort ironisch toeval had er echter wel voor gezorgd dat we net voor de voeten van de lokale garagist gestrand waren. Meneer was net een pint aan het pakken en bood er ons met zijn fantastische no-worries-mentaliteit ook een aan. Je leert er wel je miserie wat door relativeren natuurlijk. Het bleek uiteindelijk geen bijzonder grote kost te zijn en de volgende dag hobbelden we alweer als een soort fout als enige auto langs prachtige stranden, plaatselijke dorpjes en regenwouden. Het klopte als het ware niet dat motorvoertuigen ook al tot deze contreien waren doorgedrongen en als bestuurder kon je van deze ervaring alleen maar genieten. Als je even de aangelegde wegen vergat, waande je je als een ware ontdekkingsreiziger.

En toen na vijf dagen rijden en gekke belevenissen torende daar eindelijk boven de wolken het nieuwe hippe Mekka Melbourne uit! We hadden het gehaald! Men had ons al gewaarschuwd dat er in Melbourne steeds wel iets te doen was en we ondervonden ogenblikkelijk aan den lijve dat dat niet gelogen was. Deze stad was helemaal anders dan Sydney. Ook zij had wolkenkrabbers en grote kantoren, maar tussen deze mastodonten krioelde het van de kleine straatjes, geweldige vintage winkeltjes, trendy barretjes, Friday-after-work-drinkers en was er een festival gaande ter hoogte van Federation Square met zicht op de Yara River. Melbourne ademde een zinspelende sfeer en charme uit die ons omhelsde alsof we terug van weg geweest waren. Dit hele ‚thuis’ gevoel werd nog versterkt door de vrienden van Lieve die ons beurtelings een bed aanboden in hun nobele woonst. Als een waar PR team zorgden James, Jade, Anna en Simon er elk op hun manier voor dat we hun favoriete stad nooit meer zouden vergeten. Zo nodigde James, een ware football gek en top entertainer, ons uit op een prive feestje van de nationale hockey speler Travis Brooks, bood hij ons een maaltijd aan op zijn luxeschip en werd ik ingewijd in de wondere wereld der paardenrennen. Dit was gewoonweg veel te decadent voor nederige backpackers zoals wij en ik ervoer het hele gebeuren als een rollercoaster van verrassende gebeurtenissen, maar stiekem genoot ik er ook wel van. Bovendien wordt het dan nog maar eens duidelijk hoe belangrijk je sociale netwerk wel niet is.

Melbourne werd al gauw mijn favoriete stad en niet enkel omwille van haar uiterlijk, maar grotendeels wegens haar bruisende en ontoombare atmosfeer. Volgens James was dit de meest leefbare stad en de New York Times verkondigde dat Melbourne met gemak naast Londen-Parijs-New York geplaatst worden en als je je realiseert dat Antwerpen volgens dezelfde NYT the new place to be is, zou deze krant wel eens de nagel op de kop kunnen slaan. St Kilda is het party gedeelte van de stad en is zo’n beetje vergelijkbaar met het Zuid. Je moet je er wel enkel een esplanade langs de oceaan afgewerkt met palmbomen en omringd door Victoriaanse villa’s die bewoond worden door goedlachse dansende Aussies bij voorstellen. Wanneer je dit als Belgisch meisje ervaart vanuit een cruisende Mercedes Cabrio en er bovendien nog een Stella in je hand wordt gestopt, waan je je echt even in een andere, maar buitengewoon aangename wereld.

Ook de paardenrennen waarop we door James en zijn zus Madeleine werden uitgenodigd waren een waar spektakel. Ik kan me niet meteen voorstellen dat dit in Belgie zo hard scoort, maar naar Angelsaksische gewoonte krijgt een hele regio hier een dagje vrij voor dit evenement. Met behulp van Anna en haar kleerkast trok het backpackertrio in ‚glamour’ outfit naar the Mornington Cup om daar met open mond stom van verbazing de m’as-tu vu defile te aanschouwen. Voor sommige gezinnen was dit een dagje picknicken en een kans om hun zuurverdiende spaarcentjes te verdubbelen, voor anderen de uitgelezen moment om het glas te heffen en elke dollar verlies weg te drinken. Maar voor de meeste vrouwen was dit slechts een dekmantel om manslief credit kaart nog eens boven te halen. Jurken uit de 18de eeuw, bijpassende hoeden – waarbij size does matter – met felgekleurde bloemen of veren – jawel als in die van een vogel - en hakken waarvan je duizelig wordt, behoorden tot de standaard garderobe. Tussen al dit moois paradeerde ook het olijke trio – weliswaar in zomerkleedjes en op thongs – en gokten we vrolijk mee – weliswaar met 1 dollar! We hebben ons reisbudget jammer genoeg niet kunnen verdubbelen, maar de spanning die elke race met zich meebracht met onze kleine inzetten was onbetaalbaar. Het was bijzonder amusant en het deed me sterk denken aan een trouwfeest waarop alles zo stijlvol begint, maar steeds zo stippeldronken eindigt.

Om even aan de weelde te ontsnappen (?) maakten we van de gelegenheid ineens gebruik om het nabijgelegen Phillip Island te bezoeken. Dit was de thuishaven van de kleinste pinguïn ter wereld en vormde een van de grootste toeristische attracties in Australië. Deze pinguïn riskeerde elke avond zijn leven tijdens de overtocht vanuit de oceaan naar het vaste land, op weg naar zijn nest. Dit wordt ook de ‘Penguin Parade’ genoemd. Alvorens we getuige mochten zijn van dit prachtig schouwspel, maakten we een korte stop in het Wildlife Park. Wegens de ondraaglijke hitte bevonden alle diertjes zich echter in de schaduw, maar geen nood, we hadden een foodbag in de hand om al wat schattig is naar ons toe te lokken. Wallabies, koala’s, kangoeroes (met Joey!) peuzelden vrolijk en nieuwsgierig onze goodies op. Het meest ontroerd was ik toen een wallaby met zijn twee kleine pootjes mijn vinger vasthield om te kunnen snoepen. Een beetje minder geflatteerd was ik echter toen een even schattig ogende kangoeroe me plots in diezelfde vinger beet. Mijn voorkeur naar een springdier was meteen duidelijk!

Tegen zonsondergang arriveerden we bij de pinguïn nesten. Enkele schurkjes waren al voortijdig ontsnapt en bevonden zich al veilig op het droge, pronkend voor ons nieuwsgierig oog. De aanblik van deze kleine visvogel was gewoonweg vertederend. Babs, Lieve en ik hadden ons gezellig op het strand genesteld en hadden eerste klas uitzicht op de waggelpas van de ukkies. Langzaamaan kleurde de lucht donkerder en kwamen er gaandeweg enkele pinguïns piepen. Op het hoogtepunt liepen ze in groepen van twintig over het strand in een synchrone waggelende stap. Hun afwisselende vacht van zwart en wit moest roofdieren afweren (zowel vanboven als vanonder), maar veroorzaakte voor ons, dankzij hun gelijklopende souplesse, het effect van een grote glimmende vis. Het was prachtig om te zien en soms ronduit hilarisch hoe ze uiteen stoven bij het minste gevoel van dreiging of plots gingen liggen. De ‘oohs’ en ‘aahs’ die het publiek soms uitsloeg, maakte meer dan eens duidelijk hoe fel iedereen meeleefde met hun lot!

Bijna vertrekkende vanuit Melbourne ligt de prachtige Great Ocean Road, een van de mooiste en indrukwekkendste wegen langs de oceaan. Ze werd gebouwd ter nagedachtenis van de overledenen uit WOI en ‘mondopenvallend’ was het wel. Achter elke bocht lag er wel een baai, een strand of een rotsformatie. Net wanneer je dacht, nu heb ik het wel gezien, kon een nieuwe kronkel je weer versteld doen staan. Ruw en zacht gingen hier zoals een oxymoron hand in hand, maar toch paste het perfect! Soms werden we zelfs door elkaar geslingerd omdat de weg bizarre en vreemde wendingen maakte om het landschap te respecteren. Door deze grillige route kwam het verbluffende licht nog meer tot zijn recht en kon ik maar niet stoppen met kijken. Simon bleef bewust achter het stuur zitten zodat wij beter van elke seconde en elk beeld konden genieten. Leuke stoppunten waren: Bells Beach, het strand waar de beruchte finale scene van Point Break werd ingeblikt, The Twelve Apostles of zeg ik beter de 7,5?: een aantal geïsoleerde rotsen die jaarlijks meer afbrokkelen door de verwoestende golven van een ruige zee en die niets met de twaalf vrienden van Jezus te maken hebben en The London Bridge: een ontzagwekkende stenen brug die enkele jaren geleden door een instorting afgescheiden werd van het vaste land. Er vielen geen slachtoffers, maar ik kan me voorstellen dat de twee achtergeblevenen op het losgeschoten stuk al betere momenten hebben meegemaakt. De dag werd tenslotte afgesloten met een Grande Finale doordat we warm onthaald werden bij een bevriend gezin van Anna. The lady of the house propte ons vol met home made curry, luisterde geboeid naar onze reisverhalen en dekte ons vervolgens toe in een Queen size bed! Lang leve de Australische gastvriendelijkheid!! Tijdens de weg terug naar Melbourne hielde we een tussenstop in Ballarat, een dorpje dat artificieel was opgebouwd in 18de eeuw stijl en waarin de bewoners in Victoriaanse klederdracht de periode van de grote Goldrush probeerden na te bootsen. In dit Bokrijk-achtig park werd niets aan het toeval overgelaten: van Saloons tot een goudmijn tot zelfs een rivier waarin je goud kon‘pannen’.

Met spijt in het hart verliet ik Melbourne, maar ik weet zeker dat het geen afscheid voor altijd is. Hier kom ik beslist terug! Er wachtte mij nog een stad in zuidelijk Australie en dat was Adelaide. Een beetje bang gemaakt door alle Mexicans – zoals men inwoners van Melbourne wel eens placht te noemen – dat het zo’n ongelooflijk saaie stad was, arriveerde ik uitgeput na een nachtelijke busreis in Adelaide. Buiten een interessante Aboriginal Gallery en een aantal belangrijke sites had Adelaide inderdaad niet veel noemenswaardigs te vertellen. Het strand, Glenagl, bood soelaas en bevestigde nog eens de typische Aussie outdoors mentaliteit. Het is een genot om alle joggers te zien zweten, honden achter frisbees te zien hollen en blote kindjes in het water te zien dabben. Hier was het schijnbaar altijd zomer en had iedereen tijd genoeg voor elkaar of... spreekt hier nu het vertroebeld oog van een gelukzalige reiziger??

Wist je dat:
- teenstekers hier niet gelijk zijn aan het Engelse ‘flipflops’? Maar ‘thongs’ worden genoemd
- een baby kangoeroe ‘Joey’ heet
- je drie maanden ‘agricultural’ werk moet verrichten wil je je werkvisum van een jaar verlengen
- de Australiërs alles inslikken: Melbourne= Melbn, Canberra= Canbra
- Australië uit 6 staten en twee territories bestaat: New South Wales (NSW), Victora (Vic), South Australia (SA), Western Australia (WA), Queensland (QLN) en Tasmania en the Northern Territory en the Australian Capital Territory
- Australië een eerste minister heeft, maar nog steeds de Queen of England erkent
- AFL= Australian Football League een beetje anders is dan onze Soccer en the Bulldogs are the best AFL team in the whole wide world!!
- Sneaky Soundsystem afkomstig is uit Melbourne en iedereen nu meteen 'Pictures' moet downloaden, want dat is mijn Australië nummer!!