Chillin' and thrillin' at the West Coast

(Geschreven in Queenstown, Nieuw-Zeeland)

Kia ora tatou

Voor zij die een klein beetje in de war zijn over mijn reilen en zeilen aan de andere kant van de wereld: een kleine briefing. Dankzij een overweldigende rollercoaster aan belevenissen op afschrikwekkend korte tijd ontbrak de tijd me een beetje om jullie up to date te houden. Vandaar dat ik me op het gebied van mijn weblog nog maar op 24 februari bevind. Mijn fysieke aanwezigheid zal echter morgennamiddag rond 15u (dat is voor jullie 5u ‘s nachts) boven Queenstown, Nieuw-Zeeland, hangen! Jawel, hangen of vliegen of zweven, … u mag zelf kiezen hoe u een sprong uit een vliegtuig op 12000 ft wil noemen. Dus denk vannacht eens aan mij wanneer uw lichaam in een hoek van 45 graden over de toog hangt met drie halfvolle lauwe pinten voor uw neus (die ook u wegens tijdsgebrek niet helemaal geledigd kreeg!).

Het nieuws over mijn perceptie van tussen de schapen zal echter voor binnen enkele weken zijn. Weblog gewijs begeef ik me nu aan de westkust van Oz.

‘Ons kent ons’ blijkt ook hier in Australië een gouden regel te zijn en is bovendien ook toepasbaar op vrienden van vrienden van vrienden. Dankzij onze nieuwe vrienden in Melbourne werden we in Perth warm opgenomen in een huis van een vrolijke bende jonge Aussies. Megan, Andrew, Dean, Simon en Jane waren jonge mid twintigers uit Melbourne die hun werkheil aan de andere kant van het land kwamen opzoeken en er fel naar uitkeken om the Belgians ook hier de beste tijd van hun leven te bezorgen (het gaat nog moeilijk worden om te kiezen).

Perth is de snelst groeiende stad van Australië en wekelijks komen er dan ook zo’n honderden Australiërs en buitenlanders afgezakt naar de kustlijn van de eeuwige zomer. Deze stad was zo mogelijk nog meer laidback dan andere delen van Australië en dit was geheel te wijten aan haar op en top ‘outdoors’ mentaliteit. Perth bewoners leefden het hele jaar door buiten. De lucht was hier van de blauwste kleur die ik ooit al gezien had en elk gebouw glom hierdoor ietsje feller waardoor de relatief kleine stad een hoog ‘spic & span’ gehalte meekreeg, maar met charme. Daarvoor zorgden het gigantische King’s Parc dat bijna drie vierde van de stad inpalmde, de Swann River met haar dozijn wijnvalleien en de oppergezellige kuststadjes zoals Fremantle en Cottesloe.

Het grootste voordeel van een exclusief verblijf bij de locals is het delen van hun activiteiten. Normale dingen doen met normale mensen. Deze keer geen toeristisch hoogwaardige bezienswaardigheden met andere backpackers, maar je gewoon lekker ontspannen met werklui die genieten van hun weekend. Een beetje zoals thuis, maar dan in een ander land. Op dat ogenblik wordt de appreciatie van de kleine dingen nog veel groter. Een typische Aussie Barbie (= BBQ) werd gevolgd door een privé verjaardagsfeestje en de volgende dag spendeerde ik aan een boottocht op de Swann River. Zondagen waren heilig in Perth en dat was dan ook merkbaar aan rijen auto’s die privé boten achter zich sleepten om vervolgens met de familie een dagje uit door te brengen aan de rivier. Dit was puur genieten met een geheel nieuwe vriendenkring. Bovendien is het ook nuttig erop gewezen te worden die bijzonder giftige Redback spider die op zo’n drie meter van mijn bed in de tuinmuur genesteld zat NIET aan te raken!

Babs en ik hadden in alle vrede besloten om wat tijd apart door te brengen in Australië. In een overgeorganiseerd land dat volledig ingesteld is op backpackers vormt dat niet bepaald een probleem en moet je al veel moeite doen om vijf minuten op jezelf te zijn. Ik had me ingeschreven voor een trip noordwaarts langs de westkust. Deze tour was zowel geografisch als geschiedkundig interessant omdat ze het belang van de Nederlanders aantoonde. Let nu goed op voor de les van de dag: Australië werd niet ontdekt door de Engelse James Cook, maar door de Nederlanders in het verlengde van de Oost-Indische Compagnie. Onze bovenburen vonden dit dorre land redelijk nutteloos wegens een gebrek aan drinkwater en lieten het in handen van de Engelsen. Als je je echter bedenkt dat Tasmanie, Nieuw-Zeeland, Indonesië en New York ook door Nederlandse scheepvaarders werd ontdekt, had de geschiedenis en de Lingua Franca van vandaag met een iets strijdlustiger Nederlands rijk er wel net anders kunnen uitzien! Grappig ook hoe je je dan plots opnieuw verbonden voelt met Nederland.

Een toeristische tour in Australië is een beetje vergelijkbaar met een kamp en gaat dan ook gepaard met dezelfde gevoelens. Steeds opnieuw ben ik een beetje zenuwachtig om een nieuwe groep tegemoet te treden, maar steeds opnieuw verlaat ik het met een hele resem nieuwe vrienden. Het klikte meteen met Kaya, een Pools meisje dat al tien jaar in Londen woonde, omdat we elkaar al meteen probeerden te ‘overbabbelen’ zodat ik al spoedig hoofdpijn kreeg van mijn eigen enthousiasme (wat vreemd genoeg bijzonder positief is). We waren nog lang niet uitgepraat toen we al halt hielden aan ‘The Pinnacles’, prachtige lijmstenen uitstulpingen van zo’n 10 000 jaren oud. Deze vreemdsoortige langgerekte vingers vormden tegen de achtergrond van het gele zand een bijzonder futuristisch landschap dat me enigszins aan “Total Recall” deed denken. Ik voelde me een ontdekkingsreiziger wiens stappen de allereerste ooit waren. De constante ‘oohs’ en ‘peace’ geluiden van onze Japanse medereizigers en de aanblik op andere tourbusjes deden deze romantische gedachten al gauw afbrokkelen. Toch ontnam dit niet de surreële pracht van het okergele zand tegenover de diepblauwe lucht. Afgemeten, zonder overgang, alsof een kind twee strepen geschilderd heeft, verandert de kleur en geen enkele lens die het zo perfect kan vastleggen als die van je oog.

Naast relaxen op fenomenale tropische stranden waagden we ons ook aan de zandvariant van snowboarden: sandboarden. Vanaf steile duinen spierwit fijn zand gleden we op onze achterwerkjes razendsnel naar beneden. Ongelooflijk leuk, maar de berg weer opklimmen was er voor mij net iets te veel aan! Het meest noordelijke van onze tocht was Monkey Mia en vooral bekend om haar dolfijnen-kiekmomentje. Elke ochtend om klokslag 8u konden de naburige ‘wilde’ dolfijnen zich verwachten aan een gemakkelijk ontbijt. Reden te meer om stipt te zijn. Op amper twee meter afstand zagen we deze fantastische wezens zwemmen in het wild en zoals wij hen vol bewondering aanstaarden, kregen we van hetzelfde laken een broek. Oog in oog stonden we daar met een wonder van de natuur dat met een constante glimlach op de snuit voor ons uit bleef drijven terwijl baby dolfijntjes hun gekste salto’s toonden.

Op de weg terug maakten we kennis met onze voorouders, de stromateolieten. Als een kruising tussen een ordinaire steen en een pad vormden zij het eerste organisme dat zuurstof met zich mee droeg en nu lag het veilig beschermd – nog steeds levend - te pronken aan de zeerand. Een van de hoogtepunten van de trip was een bezoek aan Hutt River Province: een apart landje in Australië dat via een achterpoortje in de wet werd opgericht. De prins had er alles aan gedaan om het zo echt mogelijk te maken: eigen bankbiljetten en munten, postzegels, een standbeeld en bij het binnenkomen van het land werd er zelfs een nieuwe stempel in mijn paspoort geplaatst. Hutt River Province had de grootte van Hong Kong en was voor mij tot hier toe onbekend, maar werd vanaf nu wel bemind omwille van zijn vindingrijke totstandkoming.

Tijdens een kort bezoek aan een wildlife park brak het angstzweet me uit toen enkele mini boa constrictors rond mijn nek kronkelden. Ik verwachtte me aan iets kouds en slijmerigs maar kreeg in tegenstelling een warme droge en zelfs zachte massa rond me. De slang had eigenlijk zelfs een hoge aaibaarheidsfactor en de enige spanning die ik tenslotte gewaar werd, bleek van het reptiel zelf te komen. De moordmethode van de boa gaat immers niet gepaard met een giftige inspuiting, maar met het langzaam wurgen van hun prooi. De kleintjes moesten echter al flink wat moeite doen om mij van het leven te ontnemen. De volledige tour was interessant, prachtig, een beetje gerushed, maar leverde me ook nieuwe vrienden op. Kaya en de Engelse Catherine en Lisa zou ik nog zeker terugzien in Sydney.

De westkust rekt zich nog verder uit naar de prachtige Kimberly en vraagt een reis op zich. De natuurlandschappen die je hier treft zijn totaal anders dan aan de oostkust en doen me wederom beseffen dat Australië ongelooflijk groot is en dat twee maanden niet realistisch zijn om dit land volledig te ontdekken.

Wist je dat:

- het Paleis van Laken schuil gaat achter de eerste pagina van onze Belgische paspoorten.
- een koala de kleinste hersenen uit het dierenrijk heeft? Hersenen nemen immers veel energie op en 20% van zijn energie gaat immers al naar het ontgiften van de Eucalyptus bladeren – waardoor hij stiekem ook gedrogeerd is.
- de mythe van de dropbears die Australiërs wel eens vertellen om toeristen bang te maken eigenlijk gaat over koala’s?
- een slangenbeet nooit uitgezogen mag worden, maar meteen moet worden afgeplakt? Op die manier sluit je je bloedcirculatie af en kan de dokter vanuit het achtergebleven gif op het huidoppervlak opmaken welk antigif hij moet toedienen.
- Meat pie typisch Australisch is en buitengewoon lekker smaakt.
- Rode bieten hier als beleg tussen een sandwich gebruikt worden en vreemd genoeg ook bijzonder lekker smaken.
- Er andere sterren zijn in de zuidelijke hemisfeer en je dus niet naar de Grote en de Kleine Beer kan zoeken? Zoek nu maar naar the Southern Cross in de vorm van een ruit!