Jump Up, Jump Up and Get Down in Middle Earth

(Geschreven in Puno, Peru)
Wie ooit dacht dat de aarde en haar verschillende landen altijd in de originele staat bewaard zijn gebleven, kan best even opletten. Zo'n 500 miljoen jaar geleden was er eens een bijzonder grote landmassa die het zuidelijke halfrond van onze planeet bevlekte. Dit gigantische land kreeg de naam 'Gondwana'. Door aardverschuivingen en zeebevingen werd deze eenheid echter verscheurd om kleinere 'landjes' te vormen zoals Zuid-Amerika, India en Australië. Een specifiek land bevond zich tussen twee aardplaten en werd het resultaat van de clash tussen de Pacifische en Indisch-Australische plaat. Dit stukje aarde werd de speelbal van verschillende natuurkrachten en staat nu ook beter bekend als Nieuw-Zeeland. Aotearoa, zoals de Maori's - de inheemse bevolking - hun prachtig stuk natuur liever noemen, bevindt zich bovendien net op de grens van de 'roaring forties', een windstroom die een hele aardbol geen obstakel tegenkomt en dus gedurende 40 075 kilometer de tijd heeft om aan kracht te winnen. Gezien deze feiten hoeft het dan ook weinig meer verklaring te bieden waarom Nieuw-Zeeland een van de meest opmerkelijke, ruige en oorspronkelijke landen qua natuur is. Het land zelf is opgesplitst in twee verschillende eilanden, noord en zuid. De populatie bedraagt zo'n 3.9 miljoen inwoners tegenover zo'n 39 miljoen schapen. Inderdaad, de wiskundigen onder zich hebben al lang door dat dit zo'n tien schapen per persoon is. De Nieuw-Zeelanders laten zich graag Kiwi's noemen naar hun nationaal symbool: de vogel die niet kan vliegen.

Het landschap dringt zich ongevraagd, maar enorm welgekomen je raampje binnen. Het zijn hier niet zomaar bergen, maar kleine heuvels op elkaar gestapeld met als enige onderscheid: de kleur. Niet puntig, maar rond of ovaal, een beetje zoals een hoop groen-geel-bruine eieren kriskras op elkaar gestapeld. Wanneer je dan plots ook achter die boerderij op de eierdoos een onverwachte kleur blauw tegen de horizon ziet verschijnen die, na het nodige geknipper, toch niet de oceaan blijkt te zijn, kan je alleen maar verward kijken. Wanneer de botsing van beide contraire landschappen tenslotte wordt opgevangen door een horde schapen, wordt alles plots duidelijk: dit is het land van de extremen, dit is Nieuw-Zeeland!

Het derde land van mijn reis bracht meteen ook een andere manier van vervoeren met zich mee. Jochen, een heel goede Belgische vriend, had besloten om omstreeks dezelfde tijd naar het land van de grote witte wolk te verhuizen. Gelukkig was ik toen bleek dat Babs en ik gedurende een maand mee mochten rondreizen in zijn geweldig sympathiek turbo busje genaamd Manny! We hadden al wel eens geroadtript met Lieve in Australië, maar nu werd het toch wel meer kamperen geblazen en dus ook stukken avontuurlijker.

Nadat we al een klein beetje aangepast waren aan de abrupte koude was het een warm weerziens met Jochen in Dunedin, een studentenstadje op het zuidereiland. Meteen trokken we koers richting The Catlins met enkele brieven van het thuisfront en de laatste Glam-it om me bezig te houden. Het leven kan toch schoon zijn! The Catlins bevinden zich aan de rand van de kust en zijn volledig omgeven door water wat de nodige fauna met zich meebrengt. We werden vriendelijk begroet door zeeleeuwen aan Nugget Point en ik voelde voor het eerst het effect van de roaring forties. De frisse en krachtige wind in de zon bezorgde me een bijzonder HELDER gevoel, waardoor woorden overbodig waren en alles plots heel verklaarbaar werd.

Alvorens we een van de hoogtepunten van de Nieuw-Zeelandse natuur onder de loep namen, passeerden we een prachtig fossielenbos met hoogbejaarde bomen van slechts 180 miljoen jaar oud en de bekende ‘windswept’ trees, die door de felle wind met de windrichting waren meegegroeid. En winderig was het wel. De Manny bulderde en gloeide nog roder van de hevige windvlagen, maar we moesten door, we hadden immers een missie: The Milford Sound, volgens de Kiwi's zelf een van de knapste wandelingen in Nieuw-Zeeland. Wegens tijdsgebrek zagen we ons echter genoodzaakt tot het boeken van een cruise die ons langs de belangrijkste punten zou varen. De weg die naar The Milford leidt, blijkt wederom een van de mooiste ter wereld te zijn - neenee de Lonely Planet liegt nooit -, maar kon jammer genoeg niet echt door ons genoten worden. We waren immers ongelooflijk gehaast zodat kea's en indrukwekkende bergen ons even niet meer konden beroeren. Onze boot vaarde af om 15.45u. Jochen trapte door, de Manny scheurde, maar er waren de schapen op de weg, de trage mobilhome voor ons en die verschrikkelijke Homer tunnel - what's in a name? Om 15.50u reden we de parking op om het rode scheepje zwarte stoom te zien uitblazen. Te laat! Verdomme!

Maar zoals steeds, gebeurt alles met een reden, en in een poging om onze miserie te verdrinken, stond ik plots oog in oog met Tinneke, een meisje uit Brugge dat ik op Fraser Island, Australië, had leren kennen. Of het nu toeval was of het lot, het leverde ons in elk geval een super leuke avond op met de nodige kannen bier en wedges (=dikke frieten) en wat extra gezelschap op de boottrip de volgende dag. Het weer was wederom prachtig - redelijk uitzonderlijk hier - en het uitzicht was fenomenaal. Koude overheerste het schouwspel maar deugddoende warme thee zorgde voor verademing. We vaarden helemaal tot de Tasmaanse zee en werden op onze terugtocht nog op een portie Fur Seals getrakteerd.

Na een iets relaxtere trip arriveerden we in Arrowtown bij Anna en Hayden, een geschift koppel dat Jochen tijdens zijn eerste afdaling naar Nieuw-Zeeland had leren kennen. Heerlijk gewoonweg om nog eens te kunnen vertoeven in een warme woonkamer en te slapen in een zacht bed. Geen slecht woord over de Manny als slaapkamer hoor. Jochen had echt zijn uiterste best gedaan om met een zelfgetimmerde tafel - of was het Hayden? - het zo gezellig mogelijk te maken. Maar we moeten realistisch zijn, Nieuw-Zeeland is koud tijdens deze periode van het jaar en een collectief lepeltje waarbij Jochen vaak met het gezicht tegen een ijskoud en vochtig raam eindigde, was geen uitzondering.

Queenstown, DE plek waarnaar ieder toerist afzakt die een lust heeft voor kicks. En dus ook ik. Het kleine ski-resort met traditionele apres-ski's, die niet aan onze neus zijn voorbij gegaan, lokte naast snowboarders ook rafters en Bungee springers. Voor mij bood het echter nog iets anders. Eindelijk, na 12 jaar wachten en het ideaalbeeld van de Belgacomreclame - denk ik toch - indachtig, was het mijn beurt om een grote sprong in het diepe te nemen. It was sky dive time! En als je dan toch beslist om de dood in het gezicht te kijken door een val uit een sportvliegtuigje op zo'n 3650 meter hoogte, kan je evengoed voor een mooi uitzicht kiezen. De Visa-kaart werd voor een keer eens niet mopperend bovengehaald en de volgende dag bevond ik me in een minibus richting Paradise. Geen gezwans, mijn landingsplaats heette echt zo. Ik was echter zo mottig als een krab en vroeg me danig af of het aan de hobbelige en kronkelige, maar prachtige rit te verwijten viel of simpelweg aan mijn zenuwen. De terugweg bood antwoord en verzekerde me dat mijn plotse lichamelijke stabiliteit niet wegens gewenning was opgedoken. In pakje en harnas en een camera op mijn neus - ah ja, bewijzen moeten er zijn - nam ik plaats in het gammele vliegtuigje. Er was amper plaats voor acht personen, maar we zouden er dan ook niet bijster lang inzitten natuurlijk. Chris, mijn co-springer, vroeg me of ik bang was in het vliegtuigje. Hehe, van pure adrenaline had ik amper door dat we zo gevaarlijk door de lucht tolden. Bovendien genoot ik ook van het waanzinnig knappe uitzicht boven Pigeon Island en Pig Island. Ik ontwaakte pas uit mijn droom toen ik een 'klik' hoorde. We bevonden ons op 5000ft en Chris had me net aan zich vastgegespt. Nog eens een paar 1000ft later werd de bril opgezet, handschoenen aangetrokken, ging de deur plots open en ijzige wind vloog binnen. Wolken openbaarden zich voor me en Louiza zette zich in de positie om te springen. Ik was in de veronderstelling dat ik haar zou ZIEN springen, maar groot was mijn verbazing toen ze in een fractie van een seconde gewoonweg verdwenen was. Ik knipperde met mijn ogen en ik was totaal verbluft. Mijn maag maakte een sprongetje en ik voelde heel even iets rond mijn hart knijpen. Wou ik dit echt wel doen? Gelukkig was er geen tijd om lang na te denken, laat staan terug te krabbelen want meteen voelde ik Chris me naar voren duwen en voordat ik het wist bengelden mijn teergeliefde basketjes op zo'n hallucinante 3500 meter hoogte. Oh fuck! Voordat ik het me allemaal goed en wel kon realiseren voelde ik mijn lichaam een voorwaartse tuimeling maken en werd ik de dieperik ingezogen!! "Aaaaaaaaargh" was het enige dat ik kon uitbrengen.In 45 seconden suisden we van 12000ft naar 5000ft. Mijn kaken werden naar boven gezogen en mijn hersenen zeiden alleen maar "kijk naar de camera". Het resultaat is er dan ook naar! Een beetje zoals Icarus tuimelde ik 45 seconden zonder controle door de ruimte. Dit was onbeschrijflijk hard kicken. Dit was de max! En toen voelde ik een schok in mijn rug, de parachute had zich geopend. Hier zweefde ik dan over Middenaarde. Dit was de scene van The Lord of the Rings en Once Were Warriors en ik hing er zo maar eventjes 1000 meter boven. Zacht en zoetjes aan daalden we naar beneden, volop genietend van het landschap. Ik was er helemaal ondersteboven van en bleef maar roepen "That was bloody amazing!" Wat was ik gelukkig. Opnieuw een droom die uitgekomen was!