Delicious, dazzling Kiwi Land

Buenos Dias mi Che!

(Geschreven in Rurrenabaque, Bolivia)
Nog wat trillend op de benen en een licht gevoel in het hoofd van zowel de sprong als van een fabuleuze afscheidsmaaltijd bij Anna en Hayden ruilden we onze vaste stek weer in voor ‘the life on the road’. Niet ver buiten Queenstown ligt het prachtige Lake Wanaka en dat liet zich tijdens deze periode van het jaar van haar mooiste kant zien. Tijdens de voorbereidingen van mijn reis had ik vaak te horen gekregen wat een ongunstige tijd ik uitgekozen had voor Nieuw-Zeeland. Het zou immers bitter koud en miezerig worden. Waar niemand echter rekening mee had gehouden of simpelweg vergeten was te vermelden, was de unieke kleurenpracht die gepaard gaat met de herfst. De reeds laagstaande zon liet haar stralen doorheen het verwelkte en gekleurde loof dansen en zorgde voor een aparte regenboog aan tinten en kleuren. Het privilege bezitten om deze ijzig blauwe plas omringd door besneeuwde bergtoppen te begluren van op een terrasje met een glaasje vloeibaar goud deed me tintelen van geluk. Het afscheid was dan ook een beetje pijnlijk, maar de westkust lonkte en de tijd tikte meedogenloos verder.

Hoe gezellig ons nachtje kamperen ook begon met een kampvuurtje onder een blote betoverende sterrenhemel, zo kil en gruwelijk ontwaakten we uit onze slaap. Ik wou het eerst echter niet toegeven aan mezelf, ik probeerde verder te slapen en kept living in denial, maar mijn stijve rug kon niks verdoezelen! De matras was plat! Miljaar.

Volgens meteorologische statistieken ontvangt de westkust van het zuidelijke Nieuw-Zeeland zo’n 270 dagen per jaar neerslag. Op miraculeuze wijze of gewoon wegens een bijzonder natte zomer bevonden wij ons tijdens deze week net in de overige dertig dagen. Een kort bezoek aan de twee gigantische gletsjers, the Fox en the Franz Jozef, bezorgde ons meer inzicht in de Maorilegendes over onschuldige deernen wiens tranen voor hun verloren lief zich ontpopten tot een ijsberg. Hokitika, de verzamelplaats van de traditionele Maori Greenstone of Jade, deed me watertanden naar al dat prachtigs versiersel rond nek, oren en armen. Ik kon er echter niks aan doen: Jade mocht immers enkel als cadeau gegeven worden. De laatste stop aan de westkust waren de niet onmerkwaardige ‘Pancake Rocks’. De ligging in de klotsende oceaan deden me enigszins aan ‘The 12 Apostles’ in Australië denken, maar verder hield de vergelijking dan ook op. De zee en aardverschuivingen hadden verschillende rotsen geduwd in de gedaante van een duizendtal op elkaar gestapelde pannenkoeken. Het deed me al gauw verlangen naar ‘kinnekessuiker’ en siroop.

We lieten de westkust achter en doorkruisten het zuidereiland richting een klein badplaatsje Kaikoura. Ik was blij weer richting kust te rijden. Tijdens deze reis heb ik me meer en meer gerealiseerd hoe gelukkig ik wel niet ben in de buurt van water. Hoewel onze haast het landschap geen eer aandeed, kon ik de belangrijkste indrukken wel plaatsen. Met open mond tuurde ik rond en riep ik Jochen toe te vertragen voor de nodige kiekjes. Het leek wel alsof de bergen net door de aardkorst heen geschoten waren en bekleed werden met een frisgroen zompig mos. Geen netjes uitgetekende bergen, maar heuvels stonden zigzaggend op bergen en omgekeerd. Doorspekt met witte wollige stipjes wit ademde dit nieuwe landschap wederom versheid en creativiteit uit. Geen wonder dat Peter Jackson dit Nieuw-Zeeland had uitgekozen als locatie voor de bekende trilogie. Met amper een blik op dit fantasierijke heuveltjeslandschap kon je hobbits hier hun vrije loop zien gaan en was je al meteen op je hoede voor de komst van een of andere ork of reuzenolifant.

Kaikoura had op zichzelf niet bijzonder veel te bieden maar had gewoon geluk buitengewoon gunstig gelegen te liggen. Dit was de beste plek in Nieuw-Zeeland wou je oog in oog staan met het leven onder en boven water: albatrossen, walvissen, zeehonden en ook .... dolfijnen. Aangezien we na drie maanden globetrotten een heel klein beetje verwend waren en het louter spotten van een flipper ons niet meer echt kon beroeren, waagden we ons maar aan een echt unicum. We wilden de vriendelijke beestjes voelen en ervaren in hun natuurlijke habitat en de beste manier is dan ook het water inspringen. Ik had verwacht dat de grijze ‘bottle nose’ dolfijnen niet meteen opgezet zouden zijn met onze komst, maar in tegendeel, van zodra we het ijskoude water inzakten, zwommen ze kirrend rondom ons. Meteen vergat ik de ademafsnijdende vrieskoude en begon ik aan mijn entertainopdracht. Inderdaad, om de dolfijnen bij ons in de buurt te houden werd je geacht ze te plezieren. De beste manier is een potje hoge toonaarden zingen. Het resultaat was dus een prettig gestoord groepje snorkellaars dat wild in de handen zat te klappen en de vreemdste geluiden ooit uitbracht. Het moet een enorm hilarisch tafereel zijn geweest voor de weinige toeschouwers op de boot. Een speciale ervaring voor mij was toen twee dolfijnen me bleven volgen en me afzonderden van de rest van de groep. Zelfs nadat ik boven water naar adem had gehapt, bleven ze me gewoon rustig opwachten. En ik? Ja, ik bleef maar zingen. Hoewel mijn gezang op het land nooit eerder een hart heeft gestolen – veeleer gebroken denk ik – sloeg het in de zeewereld bijzonder aan. De dolfijnen zwommen op hun rug, hun buikje uitstekend me bijna vragend om hen te strelen. De verleiding was groot, maar ik liet me niet vermurwen. De dolfijn moet jou aanraken en niet andersom. Achteraf hoorde ik echter dat alle tekenen erop wezen dat hij met me aan het flirten was. Een nieuwe ervaring zeg, ik was gewoon versierd door een... vis!

De laatste week op het zuidereiland schoot in een ijltempo voorbij. Met de fiets toerden we door de prachtige Marlborough Sounds om de Nieuwzeelandse wijn en Schnaps aan een deskundig onderzoek te onderwerpen. En hoe “bitterder” de wijn, hoe meer er ook geslalomd werd met de fietsjes tussen de wijngaarden. Ongelooflijk plezant en misschien maar goed ook dat we niet te vroeg vertrokken waren, want drinken en fietsen is toch ook niet de beste combinatie! Aangezien Babs nog een weekje met Ierse vriendin Orla wilde rondtrekken, reden Jochen en ik alleen door naar Golden Bay via het Abel Tasman Park. We zouden er Jo bezoeken, een Belg en vriend van Jochen die na zijn eigen reis door Nieuw-Zeeland Belgische bodem weer betrad MET zwangere vriendin Hayley. Maar eerst volgde een bezoek aan Harwood’s Hole, de grootste grot in Nieuw-Zeeland en dat was niet meteen overdreven. Er waren geen omheiningen deze keer in het veilige Nieuw-Zeeland en wou je echt de grot inkijken moest je eerst enkele grote rotsblokken beklimmen waarna je plots en abrupt aan de rand van een ravijn stond. Steentjes brokkelden af voor je voeten en suisden naar beneden om geluidloos hun rustplaats te vinden. Brrr, spannend! Maar wederom wat een uitzicht!

Golden Bay was de ideale plek om weer even op adem te komen. Jo en Hayley woonden vredig en rustig op een boerderijtje waar alles wat maar dier was vrij rondliep en naast elkaar leefde. Was het de lucht, het gebrek aan steden of de drie maanden ver weg van huis? Ik weet het niet, maar iets wekte het boerinneke in mij naar boven, want voordat ik het wist, zat ik op een quad de koeien naar de melkschuur te leiden en stond ik met een uier in de hand. The Simple Life bleek echter toch niet zo simpel te zijn en het angstzweet brak me even uit toen ik tussen twee rijen koeien wiens konten naar elkaar gericht waren koeienstront moest proberen te ontwijken. Naast de Belgische Jo, bood Collingwood ons nog wat Belgisch aan. We genoten van heerlijke gigantische mosselen met een echte Stella en het mooiste winkeltje van de wereld was ook hier gestationeerd! Jawel, een sterk aan de film ‘Chocolat’ vermoedend chocolatiertje Rosy Glow lag hier te pronken. De nodige lading werd ingeslagen en het maakte van mij weer zomaar eventjes opnieuw de gelukkigste griet ter wereld!

Wist je dat:

- All Blacks de nationale Rugby ploeg is van Nieuw-Zeeland en vooral angst inboezemt door hun Haka? Check http://www.youtube.com/watch?v=9Zvs4T4RU30
- De Haka gelijkstaat aan de oorlogsdans die afstamt uit de Maori cultuur?
- De tong wordt uitgestoken in de Haka en doelt op: “ik ga u opeten”.
- Maori cultuur een warrior cultuur is en Maori tot op de dag van vandaag nog steeds de tweede officiële taal in Nieuw-Zeeland is?
- Nieuw-Zeeland het eerste land is dat de vrouwen stemrecht gaf?