Eastern Party Hopping!

Yagshimash vriendjes en vriendinnetjes

(Geschreven in Auckland, Nieuw-Zeeland)
Zonder bagage (dank u Qantas!) vlogen we voor de laatste etappe van deze overrompelende trip doorheen Oz helemaal naar het noorden van heet en tropisch Queensland: Cairns. We waanden ons geen heetgebakken broodjes meer, maar verdraaid vochtige en roodgetinte sardientjes. Zoals in Sydney werden we opnieuw omringd door palmbomen en bronstige lijven en kon de sporadisch voorbijvliegende vleermuis ons al niet meer verbaasd doen opkijken. Gek hoe snel je gewend geraakt aan een nieuwe habitat.

Cairns is een middelgrote gezellige stad die de toegangspoort vormt tot een van de zeven natuurwonderen ter wereld en een absolute must see: The Great Barrier Reef. Zowel van boven als van onder razend indrukwekkend omwille van het prachtige kleurenspel en de afwisselende vormgeving van de koralen. Ik besloot het rif ineens langs de best denkbare weg te bekijken: met mijn neus er frontaal op! Geen gekke sprong deze keer, maar voorzien van een stinger suit en een zuurstoffles dook ik neer naar de diepe en ontzagwekkende spelonken van dit natuurpareltje. Met slechts drie gecertificeerde duikers aan boord ontmoette lucky me het gigantische koralenrif in een eenzame staat. In een smalle gang van koralen duikelde en plooide ik me zo behendig mogelijk achter mijn gids, speelden we een spelletje handbal met een zeekomkommer en verborg Fabian, de gids, mijn hand in een reuze schelp die meteen dichtklapte. Humor onder water, zo bleek, want mijn hand kon gemakkelijk losgeweekt worden uit de vlezige emulsie. En als neusje van de - overigens niet aanwezige - zalm kreeg ik nog een meet and greet met twee ‘White Tip Reef Sharks’ en een ‘Stinger Ray’.

Ten noorden van Cairns ligt Cape Tribulation, een stukje tropisch regenwoud aan de zee, en door deze combinatie van warmte en water een ideale verblijfplaats voor een typische Australische diersoort ... de krokodil!!! Met een bootje vaarden we de schijnbaar kalme Daintree River af, maar “Do not move from where you are seated at!’ gromde onze schipper die zo weggelopen kon zijn uit ‘Crocodile Dundee’ – en de cruise af maakte. Op mijn vraag waarom niet antwoordde de grijze en magere man met een sereen gezicht: “ Maybe it’s not guaranteed that you’ll see crocs, but I can guarantee you: if you fall into this water, you will not see them, but feel them!! And it won’t be a warm and fuzzy feeling!!” waarna hij met priemende blik naar de toekomstige handtasjes bleef zoeken. Even later doemde een vier meter lang gevaarte op uit het water. Verraderlijk stil, maar eens zo gevaarlijk. De rillingen gleden over mijn rug en ellebogen werden mooi teruggetrokken van de leuning. Hier moest je niet onnozel doen en dat had zelfs elke lawaaierige Engelsman door!

Vanaf het tropische Cairns begon de ellenlange afdaling langs de oostkust terug naar Sydney en dit ging gepaard met de volgende hoogwaardige stops. Normaliter wordt deze tocht in de tegenovergestelde richting ondernomen door net afgestudeerde en niets wetende pubers die de Australische oostkust als het mekka voor feestvierders beschouwen en deze trip omschrijven als “I travelled through Australia!”. Deze reiziger wist wel beter intussen, maar vond het stiekem ook wel tijd voor wat toeristy stuff en de nakende stranden, leuke ontmoetingen en dito feestjes konden me ook hier bekoren.

Voor Magnetic Island nam ik afscheid van Babs met wie ik terug samen gereisd had in Cairns en zouden onze wegen voor de komende drie weken opnieuw scheiden. Ik had me voorgenomen een paar dagen voor mezelf te nemen en eens niet sociaal te doen. Maar zoals het altijd geschiedt met goede voornemens... ze komen zelden uit. Voordat ik het goed en wel besefte, stond ik te koken aan het strand met Kiki en Juliana, twee Duitse meisjes, en werd de avond gevuld met ‘wilde’ mannenverhalen (euheum), het shaken van onze weelderige vormen en het nemen van belachelijke foto’s. De volgende dag huurde ik met drie Engelse jongens een ‘Moke’, een mini autootje zonder deuren en het beste vervoersmiddel op dit eiland om te gaan snorkelen. Desondanks het miserabele weer (ja ook in Australië regent het wel eens) was dit eiland een waar paradijs en prima om tot rust te komen.

Met wederom dezelfde saaie instelling arriveerde ik in Airlie Beach, het ankerpunt voor elke zeilboot die rond de prachtige Whitsunday Islands wil varen. Jammer, maar niet helaas maakte ik kennis met de charismatische Latino gastvrijheid. Ik stootte op twee Chilenen in mijn kamer die me prompt uitnodigden voor een verjaardagsdinertje voor hun Argentijnse vriend Franco, geprepareerd door een bende gekke Italianen. Nooit eerder had ik in het gezelschap vertoefd van Latino’s, de macho’s in Cafe Local en de Peruviaanse panfluitspelers op de Antwerpse Meir niet meegerekend natuurlijk, en als dit een voorproefje was van wat me te wachten zou staan in Zuid Amerika beloofde het niets dan goeds. Daniella en Matias waren open, vriendelijk en enthousiast over mijn komst naar hun geboorteland, Chili. Bruno, Franco, Marco, Flavio, Michele en al de rest waren fenomenaal hartelijk en overrompelden me met hun zuiderse Spaans Italiaanse klanken en handgebaren. Maar bovenal overheerste de Italiaanse haute cuisine de tafel en vloeide deze keer geen goone, maar fatsoenlijke rode wijn. Al dit zuiders temperament werd ten slotte afgekoeld in het zwembad en plannen werden gesmeed om elkaar in de nabije toekomst weer ergens te ontmoeten. Gek hoe sterk een vriendschapsband wordt bij lekker eten, een zalige temperatuur en de nodige alcohol! Non c ‘e’ problema!
De volgende dag scheepte ik in met een houten kopje op een prachtige Italiaanse zeilboot, befaamd omwille van zijn voortreffelijke keuken: De Schooner Friendship. En of deze kleine houten boot vol vrienden zat. Twaalf mensen van verschillende leeftijd werden in een smalle kajuit gestopt en volgepropt met het zuiverste voedsel terwijl de boot over de wilde baren heen schommelde. Het moest wel klikken of het was... tja verzuipen? Zeilen! Hiernaar had ik al maanden uitgekeken. Het leek me zo rustgevend, maar helaas ... de Schooner schoot wild over het wateroppervlak, golven spatten over de boordrand en maakten zoutkringen op onze kleren. De heftige schokkende bewegingen deden mijn buikinhoud stevig trillen en ik realiseerde me plots dat een zeilcursus misschien toch niet zo’n gezonde optie was voor mij. De kabbelende bewegingen wiegen je echter al gauw ook in een vaste slaap die me er de volgende dag helemaal bovenop had gebracht. Vanaf dan genoot ik van het zeilen zelf en kon de regen en het klotsende zeewater me niet meer van de boeg weghouden! Van wind en van water, van water en wind! Nooit gedacht dat Bart Kaell nog een punt zou kunnen hebben.

De volgende toeristische trekpleister bestond uit een bijzonder vreemd experiment waarin elf volslagen onbekenden gedurende drie dagen in een 4x4 jeep worden gepropt voor een kampeeravontuur op het grootste en bijzonder indrukwekkende zandeiland, genaamd Fraser Island. Vreemd genoeg blijkt zoiets volslagen absurd te werken. Althans voor de meesten toch. In mijn groepje stelde de meerderheid zich echter bij ‘tent’ een party tent op een tuinfeest voor en was een kookpot of een snijmes iets geks dat ze enkel op televisie bij Jamie Oliver hadden gezien. Combineer dit met een tweede schakelpook en een oppervlak waarop je nooit eerder je wielen op voelde bollen maar wel meer zand bevat dan de Sahara woestijn en je kan je wel aan een aantal spanningen verwachten. Op dat ogenblik was ik mijn scoutsjaren enorm dankbaar en ben ik blij met wie ik ben, maar word ik natuurlijk wel geconfronteerd met mensen die ik niet wil zijn. Gelukkig bestond ons multicultureel gezelschap ook uit drie Ieren die het glas graag heften en het resultaat bestond uit een fantastische beachparty ’s avonds.

Na drie dagen onder, boven en tussen het zand te hebben gewoond en gegeten lijkt een toevluchtsoord naar een ander strand nu niet meteen de meest logische stap ware het niet dat Noosa een van de mooiste, maar ook tres up-market badstadjes is aan de Sunshine Coast – what’s in a name? Bovendien was een reis naar Australië toch niet volledig af wanneer je nog niet de kracht van de golven aan den lijve had ondervonden en de nationale bezigheid van elke Aussie had uitgeoefend! Surfen! Mijn surfinstructeur was blijkbaar niet enkel voor zijn looks maar ook voor zijn uitmuntend geduld uitgekozen en al gauw stond ik recht op mijn bord en voelde ik me meestromen met een krachtige massa water. Het voelde zo natuurlijk aan en na half verzopen en uitgeput van het peddelen geleid te worden door de natuur realiseerde ik me dat onbeschrijflijke gevoel waarover elke ‘die hard’ surfer maar niet kan zwijgen: “I caught my first wave”. Het heerlijke gevoel bleek echter niet al te lang te duren want enkele dagen later besloot ik in al mijn overmoed een bord te huren en er alleen op uit te trekken in Byron Bay, een zalig hippie badplaatsje aan de Gold Coast. Samen met een ervaren surfer uit Melbourne peddelde ik erg ‘zelfzeker’ de wijde oceaan in om tenslotte door een golf ondersteboven te worden gespoeld en met mijn benen over mijn hoofd op het strand terecht te komen. Mijn rug deed krak en mijn nek knapte. Verdomme, dat deed zeer! Maar het kon me niet schelen. Verbeten zette ik door en bleef ik vechten tegen elke aankomende golf! Darn, ik denk dat ik een nieuwe hobby heb!

Voor de grote finale van Australië zocht ik mijn heil in Sydney om me te herenigen met een aantal van mijn medereizigers zoals Murray, Kiki, Juliana en Flavio. Catherine en Lisa van mijn trip aan de westkust nodigden Kaya en mij uit op hun flat! Het weerziens was fenomenaal. Alsof we al jaren bevriend waren, vlogen we elkaar als kippen rond het lijf en sloot ik mijn verblijf af met een gepast bezoek aan de juiste barretjes, de omliggende Sydney stranden zoals Bondi, Manly en Coogee en een Australian Football match tussen de Sydney Swans en de West Coast Eagles in het gigantische Olympisch Stadium.

Australië was voor mij een geweldige ervaring. Enerzijds een gemakkelijk land waarin alles zo’n beetje voor je georganiseerd wordt en je niet meteen in aanraking komt met nieuwe en levensveranderende culturen. Anderzijds hield ik wel van deze ontspannen en ietwat gemakkelijke levensstijl waarin niets moet en alles mag, maar door sociale controle, gezond verstand en wederzijds respect voor mens en natuur in stand wordt gehouden. Dit is een land waarin ik me veilig en geborgen voel, hoe groot het dan ook mag zijn, en waarin ik me in een positieve atmosfeer en het eeuwige zonlicht baad. Uiteraard vergeet ik niet dat ik een subjectieve reisbril draag waardoor alles in superlatieven op me afkomt, het echte leven hier zal ook zijn negatieve kantjes met zich meebrengen en dagdagelijkse sleur is onvermijdbaar. Maar ik zal dit prachtige en afwisselende land toch missen en het zal best even afkicken worden. Maar er wachten me nog zoveel andere mooie bestemmingen en terugkeren is niet moeilijk. Tenslotte, wat is een dag vliegen?

Wist je dat:
- Magnetic Island haar naam dankt aan Captain James Cook wiens kompas blokkeerde aan dit eiland.
- Goone gelijk staat aan goedkope wijn in een karton, wit of rood?
- Non c ‘e’ problema! = wanneer een probleem een oplossing heeft, is het toch helemaal geen probleem meer en wanneer het geen oplossing heeft, maak je er dan gewoon niet druk om! (dixit Marco)
- Bed bugs gemene kleine beestjes zijn die in je slaapzak en linnen kruipen om je venijnige beten te geven die pas verdwijnen na drie weken? PS: Ik heb er nooit last van gehad! Maar reden te meer dat slaapzakken verboden zijn in elk hostel.
- Kangoeroes en konijnen bijzonder slecht zijn voor de Australische vegetatie en daardoor niet meteen als schattige beestjes beschouwd worden.
- De Australische (en Nieuw-Zeelandse) overheid bijzonder krachtige campagnes voert op televisie, bijvoorbeeld tegen roken.
- Hotel = pub
- Er zee zwembaden gebouwd zijn aan de rand van de oceaan? Dit om te voorkomen dat de kleintjes de dieperik worden ingesleurd, maar toch nog kunnen genieten van de zee.