Hasta la Victoria Siempre! *

Beste vrienden

Nooit eerder was het einde zo dichtbij als nu. En deze keer was er geen ontkomen aan, er is geen weg meer terug. Genadeloos wacht het vliegtuig met retour België op me. Vreemde gevoelens gaan er in me op, verwarring over wat nu moet komen, opgelucht dat alles goed verlopen is, spijt dat het zorgenloze leventje voorbij is, maar ook oh zo content, tevreden en gelukkig met al het moois dat ik heb mogen ervaren. En dit tot op het einde!

Na vier maanden wonen en werken in het ongelooflijke Buenos Aires hadden mijn benen nog even een verzetje nodig en mijn neus wat frisse lucht. Het doel: het einde van de wereld, het middel: de bus, de actor: ik sola en al wie mijn pad zou kruisen en me even wou vergezellen.

The Lake district bevindt zich aan het begin van Patagonie en heeft haar naam niet bepaald gestolen. Meren in alle vormen, kleuren en maten doemen op langs de kant van de weg en tussen bergen door. Deze omgeving deed sterk aan Zwitserland denken (en dan bedoel ik niet enkel de verrukkelijke chocolade) en riep me op de wandelschoentjes aan te trekken. Naast hikes tot aan de sneeuwgrens bood Bariloche me ook eindelijk de kans om het ruime sop te kiezen al white water raftend! Bangelijk! Wit water bleek echter bruingekleurd te zijn maar dat deed geen afbreuk aan mijn hoge gillen en kriebels in de buik!

Een pitstop met heerlijke yummies op de artisanale markt in El Bolson later stapte ik op de bus richting El Chalten. Twee dagen hobbelend over de befaamde Ruta 40 waar de scenery het tekort aan comfort echt niet compenseerde. Tenzij een weerloos lammetje omver rijden en een klopjacht op een baby struisvogel een meerwaarde moesten voorstellen! Gelukkig werd de bus der terreur wel bevolkt door een leuke bende en werd ik aangenaam verrast door een kempisch accent.

El Chalten staat gelijk aan het Fitz Roy gebergte en vormt een paradijs voor wie gek is op hiken en bergbeklimmen. Het meest impressionante lag echter een beetje zuidelijker: El Calafate, thuishaven van de Argentijnse gletsjers met als stokpaardje Perito Moreno, de grootste actieve gletsjer ter wereld (als ik me niet vergis). En ogen werden er getrokken, monden vielen open en oerklanken werden uitgestoten bij het aanschouwen van deze gigantische muur blauw ijs! Dit was fenomenaal! Imponerend was het om te zien hoe heelder stukken ijs zich krakend van de moedergletsjer losscheurden om met een donderend geluid het vrieskoude water in te storten.

Ik dacht dat ik me op het hoogtepunt van mijn trip bevond. Wat ik toen nog niet wist was dat nationaal park Torres del Paine in het Chileense Patagonie nog in het verschiet lag. Hoewel de weergoden wat last hadden van moodswings en het wel bijzonder grappig vonden om bij elk uitkijkpunt (enkel te bereiken na een vier uur durende steile klim) een grote mistwolk over de torens te blazen, genoten we van elke seconde. Kamperend en levend op pasta met tomatensaus en pseudo chocolade Cadburry doorkruisten de twee Aussies en twee Belgas de ”W” met de glimlach (dankzij In de Gloria en Het Eiland mopjes – wie zei ook al weer dat die onvertaalbaar waren?).

Niet het doel is belangrijk, wel de weg er naar toe. Wederom een waarheid als een koe. Ushuaia trekt jaarlijks duizenden toeristen omwille van haar geografische ligging. De meest zuidelijke stad ter wereld kon me echter niet bekoren. Tierra del Fuego is knap maar biedt niets dat ik nog niet eerder gezien had. De hunkering naar Antarctica bij velen deed dan weer dagdromen over nog zoveel te ontdekken oorden.

Om in stijl af te sluiten en om in een bruin kleurtje naar huis weer te keren (tja looks do count, zelfs na een jaar) zocht ik nog snel mijn heil op de stranden van buurland Uruguay. Samen met ons Nele slenterde ik dodelijk vermoeid over de kasseien van romantisch Colonia om via hoofdstad Montevideo ons gat op het gele zand van het idyllische Punta del Diablo te rusten te leggen. Een cabana met zicht op zee was ideaal in dit verlaten oord. Joris zorgde voor de bbq en Christl, Nele en ik, tja wij bleven verder schoon wezen en genieten van de kerstsfeer in... bikini!!!

Ik trok er een dag eerder op uit om mijn licht op te steken in het mondaine Punta del Este, het zogenaamde Saint Tropez van Zuid-Amerika dat in januari zwart ziet van de rijke Argentijnen (een beetje zoals Antwerpenaren massaal naar Knokke trekken) en een catwalk vormt voor model en acteur. Ik moet zeggen dat backpacker merken Jack Wolfskin en The North Face duidelijk op wat misprijzen konden rekenen van de Fendi en Luis Vuitton omaatjes die zich toch ooh zo speciaal voelen met allemaal dezelfde tas. Wat Knokke echter niet heeft is de luxe omgeven te zijn door de Atlantische oceaan en de rivier La Plata. De peninsula is slechts zo´n 400 meter breed waardoor het mogelijk is om tegelijkertijd links en rechts van je water te zien kabbelen. Even wennen.

Het was een mooi afscheid van mijn reis zo helemaal alleen: voor de laatste keer slapen in een hostel, voor de laatste keer spontaan en willekeurig andere nationaliteiten ontmoeten, voor de laatste keer warm zand tussen je tenen voelen stromen, voor de laatste keer een zonsondergang op zee... en toen dacht ik: mentira!! Misschien de laatste keer van 2007, maar zeker niet van mijn leven. En dat stelt me gerust. Weten dat alles altijd goed komt, sowieso een overwinning van welke soort dan ook! Dus laat mijn zalig bed en het eten van de mama maar komen! Ik heb er zin in! Tot morgen! Beso grandisimo!! Marlies x

Wist je dat:

Bingo een nuttige bezigheidstherapie is voor uren op de bus.
Patagonie verwijst naar ´pata´ wat poot betekent omdat de oorspronkelijke bewoners nogal grote voeten hadden...
er gratis knuffels worden uitgedeeld in Buenos Aires


* dixit Che Guevara

PS: Foto's zullen binnenkort op Facebook staan!